عينک بدبيني

بعضي آدم ها بدترين احتمال براي مسايل و اتفاقات زندگي را در نظر ميگيرند. به طور مثال قرار است تا ساعت ده صبح به او خبر دهند آيا در شرکتي که فرم پر کرده و مصاحبه شده استخدام شده است يا نه. اما او از شب قبل تا ساعت ده صبح فردا چنان احتمالات منفي را کنار هم مي‌چيند که ديگر نه رمقي برايش باقي مي‌ماند و نه اعصابي که به ديگر امور زندگيش برسد چرا که با اين افکار خودش را از هر موفقيتي خلع کرده است:
"از قيافه خانم مدير معلوم بود از من خوشش نيومد، نکنه همکاراي حسودي داشته باشم و نگذارن من کار کنم، نکنه به خاطر دوري راه هر روز توي ترافيک گير کنم و دير برسم اونا هم من رو اخراج کنن حالا تازه اگر استخدام بشم که بعيد ميدونم".
و اين بد‌بيني و قطعيت از اينکه بدترين اتفاقات در کمين آنهاست تا زندگي را به کامشان تلخ و زهر کند باعث مي‌شود هميشه از زندگي، کار، جامعه و حتي خودشان نا‌راضي باشند.
اميدوارم مطالب روان شناسي به درد دوستان خورده باشد!
هر از گاهي يک نظري کامنتي چيزي هم بگذاريد بد نيست! مطلب خوب بود؟